ریزش موی آندروژنیک (Androgenic alopecia)، شایع‌ترین علت ریزش مو در خانم‌ها و آقایان است. تخمین زده شده است که حدود ۴۰٪ از آقایان، تا ۴۰ سالگی دچار طاسی می‌شوند. این درصد با گذشت سن افزایش می‌یابد. الگو‌های ریزش مو اغلب در بین دو جنس متفاوت هستند. آقایان معمولا در امتداد خط موی پیشانی دچار طاسی می‌شوند که با افزایش سن به سمت عقب گسترش می‌یابد و در امتداد ناحیهی گیجگاهی عمیق می‌شود. خط مو با گذشت زمان باریک‌تر و بالاتر از حالت عادی دیده می‌شود. ریزش مو ممکن است فقط در ناحیهی پیشانی قرار گیرد یا تاج و یا قسمت بالای سر را درگیر کند.
در خانم‌ها، ریزش مو ممکن است به صورت پراکنده باعث ریزش (آلوپسی) عمومی شود که بیشتر در آقایان در ناحیهی پیشانی قرار دارد.
در ریزش موی آندوژنی، ریزش مو ناحیهی پس سری، ناحیهی پشت سر بین گوش‌ها را درگیر نمی‌کند. فولیکول‌های مو در این قسمت در برابر ریزش مو مقاوم هستند و همچنین منبع اصلی پیوند‌های مورد استفاده در جراحی کاشت مو هستند.
در حالی که آلوپسی آندروژنیک در بیشتر موارد باعث ریزش مو می‌شود، درک این نکته نیز مهم است که ریزش مو ممکن است دلایل زیادی داشته باشد. دارو‌های متعددی وجود دارند که ریزش مو جزو عوارض جانبی آنها هستند. برخی از این داروها شامل دارو‌های درمان نقرس، افسردگی، فشار خون بالا و عدم‌تعادل هورمونی هستند.
بیماری‌هایی که باعث ریزش مو می‌شوند شامل بیماری تیروئید، کم‌خونی، کمبود پروتئین و کمبود ویتامین است. شیمی‌درمانی نیز ممکن است باعث ریزش موی موقت و یا دائمی شود. همچنین ریزش مو ممکن است از استرس زمینه‌ای مرتبط با یک بیماری مزمن، تب، یا زخم جراحی باشد که معمولا به صورت موقتی است.
بیماری‌های زمینه‌ای پوست که روی پوست سر تاثیر می‌گذارند، اغلب منجر به طاسی منطقه‌ای (alopecia areata)، ریزش مو همراه با زخم (scarring alopecia)، و ریزش کششی (traction alopecia) می‌شود. این شرایط می‌تواند منجر به اصلاح طاسی شود و بهتر است توسط متخصص پوست درمان شود.
کاشت مو چگونه می‌تواند ریزش مو را درمان کند؟
افراد ایده‌آل برای جراحی ترمیم مو، آنهایی هستند که معمولا آلوپسی آندروژنیک دارند و از سلامت جسمانی خوبی برخوردارند. نواحی ریزش مو باید محدود به قسمت پیشانی و تاج باشد. منطقه‌ای که قرار است کاشت مو انجام شود نیز باید نسبتاً متراکم باشد و جای زخم از اقدامات قبلی ترمیم مو وجود نداشته باشد. خانم‌ها نیز می‌توانند کاندیدا‌های خوبی برای جراحی باشند، اگر ناحیهی آلوپسی موضعی و شبیه الگوی ریزش موی آقایان باشد.
افرادی که تصمیم به انجام جراحی ترمیم مو دارند، باید انتظارات واقع‌بینانه‌ای از هرگونه عمل زیبایی انتخابی داشته باشند. ما حدود ۵۰٪ موهای خود را قبل از اینکه متوجه طاسی شویم، از دست می‌دهیم. جراحی ترمیم مو ممکن است یک خط موی پیشانی ایجاد کند یا آن را بازیابی کند و باعث ایجاد تراکم در ناحیهی تاج شود، اما معمولا خط موی بیمار را به تراکم و شکلی که در نوجوانی داشت، باز نمی‌گرداند. این به دلیل فولیکول‌های محدود اهدا شده توسط قسمت پشت سر است. با این حال، اغلب بیمارانی که گزینه مناسبی برای جراحی‌های کاشت مو هستند، از نتایج نهایی که ظاهری طبیعی با تکنولوژی امروز ایجاد کرده است بسیار راضی هستند.
فناوری ترمیم مو از ابتدای تاسیس آن در دهه ۱۹۶۰ به طور قابل‌ملاحظه‌ای بهبود یافته است. ترمیم اولیه‌ی مو شامل برداشتن قسمت زیادی از پوست سر با فولیکول‌های مو از پشت سر با چاقوی جراحی و الکتروکوتر است. این روش FUT نامیده شد که شامل برداشتن نواری از پوست سر که به قسمت‌های کوچک و کوچک‌تر تقسیم شده بود که در نهایت به قسمت‌های طاس پوست سر در ناحیهی پیشانی و تاج سر پیوند زده شدند. نقص ایجاد شده در پشت سر با بخیه یا منگنه، اغلب با فشار بسته می‌شود. این اغلب منجر به ایجاد زخم گسترده با ریزش مو در اطراف آن، و بی‌حسی دائمی پوست سر می‌شود. بیماران اغلب از درد و تورم قابل‌توجهی در طول روند بهبودی شکایت داشتند که ممکن است چندین هفته طول بکشد.
تکنیک‌های فعلی شامل استفاده از روش FIT است با استفاده از دستگاه‌های نیمه‌اتوماتیک پیشرفته که با یک منگنه کوچک به قطر کمتر از یک میلیمتر، فولیکول‌های مو را به عنوان واحد‌های جداگانه استخراج می‌کنند. این روش بسیار کم-تهاجمی‌تر از روش قبلی FUT است و نیازی به بخیه زدن ندارد. پوست سر بهبود می‌یابد و هیچ جای زخمی در پشت سر ایجاد نمی‌شود. ریزش مو به حداقل می‌رسد زیرا هیچ کشش و فشاری روی پوست سر وجود ندارد. بیماران ناراحتی قابل توجهی، تورم طولانی مدت و بی‌حسی دائمی پوست را تجربه نمی‌کنند زیرا این روش کم-تهاجمی است. همچنین حداقل دستکاری در فولیکول‌های مو انجام می‌گیرد بنابراین، ماندگاری پیوند به حداکثر می‌رسد.
عمل ترمیم مو معمولا در محیط مطب تحت بی‌حسی موضعی و در بعضی موارد با آرام‌بخش خوراکی انجام می‌شود. اگر پیوند مو بر روی خط مو خواسته شود، دقت زیادی در طراحی این خط به روشی طبیعی و متناسب با سن صورت می‌گیرد. برای بیماران بسیار مفید است که عکس‌های صورت خود را از سال‌های قبل برای ارزیابی شکل و موقعیت خط مویشان بیاورند تا نتیجه‌ی نهایی کاملا طبیعی و غیرقابل‌شناسایی باشد.
در این پروسه، موهای پشت سر تراشیده شده و بی‌حسی موضعی به پوست سر تزریق می‌شود. دستگاه FIT برای برداشتن فولیکول‌های موی ذخیره شده قبل از پیوند استفاده می‌شود. بعد از برداشت پیوند‌ها، بی‌حسی موضعی به پوست سر طاس که پیوند‌ها قرار است روی آن کاشته شود، اِعمال می‌شود. در آماده‌سازی محل قرارگیری فولیکول‌های مو، شکاف‌های ریزی با سر سوزن در پوست سر ایجاد می‌شود. فولیکول‌های مو به صورت جداگانه و با استفاده از پنس کوچک روی پوست سر قرار می‌گیرند. استفاده از سوزن و یا چاقوی جراحی برای ایجاد محل‌های پذیرنده‌ی پیوند‌ها، از ایجاد زخم‌های قابل‌توجه جلوگیری می‌کند.
در مرحله‌ی پایانی ترمیم مو، به مدت یک شب از پانسمان با لایه‌ی نازک و سبکی استفاده می‌شود و یک روز بعد پزشک پوست سر بیمار را معاینه کرده و پیوند‌ها را بررسی می‌کند. در این روند معمولا به هیچ نوع پانسمان دیگری نیاز نیست. بیشتر بیماران به مدت یک هفته از محل کار خود مرخصی می‌گیرند. آنها می‌توانند پس از دو هفته به ورزش، و در طی یک ماه به تمام فعالیت‌های روزانه‌ی خود بازگردند. اغلب در محل کاشت پوسته‌هایی وجود دارند که طی ۷ الی ۱۰ روز بعد از عمل از بین می‌روند.
